Hatice Kara Özcan

24 Eylül 2010, 00:05

ARKADAŞLIĞIN ÖNEMİ

   Kim ne derse desin ben çok şanslı bir kulum. Çocukluğumdan itibaren hep etrafında arkadaşları olan, köpeği, ineği, arısı, tavuğu , küçük buzakları , meyva ağaçları, denizi, taşları, toprağı, gökyüzü, anası, babası, akrabaları, hatta 100 yıllık bir evi bile olan (bir zamanlar,doğduğum ev ) biri oldum ben. Liste aslında böyle uzar gider . Ne kadar güzel yaşamışım hayatı. Aslında acıları da bol olan biri oldum ben, ama yaralanmadan. Bazan düşünüyorumda, tüm yaşadıklarımı bana güzel hatırlatan ve hala varlıklarıyla beni mutlu eden arkadaşlarım   yaşadıklarımın içinde hep önemli bir yerde oldular. Şimdilerde sanırım birazda yaşlılıktan uzun bir süredir görmediğim arkadaşlarımla bile acayip dostluklar kurmak istiyorum. Bunun için çok çaba sarfediyorum. Hatta hiç tanımadıklarımla bile tanışmak istiyorum. Oysa bi zamanlar bende kabuğuma çekilmiştim. ( uzun sürmemişti ama ). Bir dostla konuşmak, onun omzuna yaslanıp ağlayabilmek, ona sıkı sıkı sarılabilmek, sırlarını paylaşabilmek ne kadar önemli.

Tüm bunları yazmama sebep 7 yaşında olan oğlum. Sanırım onunda hayatında arkadaş önemli bir yer tutacak, o kadar insan canlısı bir çocuk ki gidenlerin arkasından ağlardı küçükken ve bir o kadarda yalnızlığında kendini avutabilen bi çocuk. Şimdi bakıyorum eve gelenlere ikramda bulunmaktan, onlara odasını açmaktan ve oyuncaklarını paylaşmaktan acayip keyif alıyor. Bu beni çok mutlu ediyor. Bende ona arkadaşlarımla olan hikayelerimi anlatıyorum. Çok keyifleniyor. Biraz daha büyüdüğünde ona; Arkadaşlarını ağırlayabilecek kadar yemek yapmayı, sofra hazırlamayı, eliyle hediyeler yapmayı, arkadaşlarıyla açık havada gezmenin keyfini, sade giyinmeyi ama şahane görünmeyi, temiz kokmayı, iyi yemek yemeyi, yaşadığından keyif almayı ve paylaşmayı öğretmeye çalışacağım. Yanında olanın keyif alabileceği biri olsun istiyorum ve hissediyorum öyle biri olacak inşaallah. Çünkü mum yakmayı ve gece ışıkları yakmadan sohbet etmeyi çok seviyor ve bizi buna zorluyor. Yaşlı ana baba olmanın her halde tek iyi tarafı bu. Bir sürü yaşanmışlığınız oluyor ve bunu aktarabiliyorsunuz.

   Ben hüzünle neşeyi hep kardeş ilan ettim hayatımda. Her ikisini de çok sevdim.

    Sizleri bilemem ama bir gün çekip gittiğimde etrafımdakiler üzülmesin istiyorum. Ne şahaneydi, ne güzel yaşadı, faydalıydı... diye bahsedilsin istiyorum. Ben gittikten sonra, tanıdığım herkes ‘’ biz hayatı yaşamaya devam edelim , o bundan çok mutlu olurdu’’ desinler istiyorum.

Çok şey mi istiyorum

Hatice Kara Özcan