Yaşamdan ‘An’ paylaşmak

Yazı yazarken akıl vermek yerine düşüncelerimi paylaşmak isterim. Konusunda uzman bilim insanı bile olsanız ‘Bu budur bundan dolayı böyledir’ kavramı şartlara göre değişkenlik gösterebilirken insan davranışları konusunda öğüt vermek ısrar etmek iddia etmek anlamsızdır.
 Olsa olsa yaşanmışlıklardan elde edilenler paylaşılabilir.

Sözüm çocuklara değil büyüklere… Aslında daha çok annelere çünkü çocuğun bedensel duygusal gelişimde önde geliyorlar…  Öyleyse anne olmak çok farklı hatta tarif edilemez bir kavram. Ne güzel anne olmak.  Çocuğu olup anne olamayan, çocuğu olmadığı halde mucize anneler tanıdım.
 Peki, anne olmak insanları en iyi anne ben olacağım… En iyi çocuğu ben yetiştireceğim gibi bir düşünceye götürür mü?
Götürsün ne zararı var… Herkesin konumunda en iyi ben olacağım düşüncesiyle hareket etme hakkı var da bunun ölçüsü nedir? Neden böyle, en azından kendiyle yarışa girer insan.
Bunların cevabını size veremem.  Amacım da değil… Bu konuda onaylamadıklarımı anlatsam acaba daha mı doğru olur. Yoksa bazı sorular mı oluşturmalıyım kafanızda… Evet, Aslında amacım kafanızı karıştırmak. Çünkü karışan kafada çarpışan fikirler ve birikimler vardır.

En iyi çocuğu ben yetiştireceğim dediğinizde kafanızda planladığınız ve hatta oluşturduğunuz şablonu çocuğa uygulayacaksınız değil mi? Yani en iyi o olacak, bu en iyiler en iyi oturan, konuşan, davranan, yiyen içen vs vs liste uzayacak.  Neticede hep en iyi olan o olacak öyle mi?
Pek masum hatta zararsız gibi görünen bu düşünce pek çok kişi tarafından onaylanabilir… Ne iyi…  Ben de böyle olsun istiyorum denebilir.

Bunu yaparken yönteminiz ne olacak… Ona çok iyi bakacağım, daha söylemeden ne istediğini bilip onu sunacağım…  Üşümeden giydirip, acıkmadan doyuracak hatta su ihtiyacını tespit edip hazır bekleteceğim. Yani eskilerin deyimiyle gak derse mama guk derse su… Böyle değil değil mi?

Acaba en iyisi planlamayı çok önceden yapmak yerine çocuğunuz büyürken gelişimine göre değerlendirseniz…  O minicik yavrunun sizin canınızdan bir parça olmasına rağmen sizden tamamen farklı bir birey olduğunu daha yaşamının ilk günlerinden fark edebilirsiniz.
Sağlıklı yiyeceklerle beslemeyi istemeniz ne kadar güzel bir duygu da kerevizi sevmeme hakkı olacak mı
Uyurken telefonunuzdan müzik dinlemekten hoşlanmıyor olabilir. Belki sizin sesinizden sıcacık bir ninni daha iyi gelecektir ne dersiniz… Yok, canım anne sesinin üzerine ses mi olur sizinki en güzelidir.
Yemekten sonra sofrayı toplamak size çok hoş hatta görev gibi gelebilir ama kendi tabağını kaldırmasını öğretmek hayatına dair daha önemli bir gelişim değil midir?
Banyo sonrası çıkardıklarını ortada bırakmamak, gelince ayakkabılarını kaldırmak olmalıdır da kendi odasını istediği gibi dağıtma özgürlüğünü engellemeye gerek var mı acaba… Piyano çalması zorunlu mu? Ya bateri çalmak istiyorsa…
Ondan hata yaptığında özür dilemesini istediniz de siz hata yaptığınızda özür dilediniz değil mi?
Kitap okumasını öğütleyerek yasak savmak yerine birlikte okuyor olduğunuza eminim.
Size anlattıklarınızı dinleyip hıı demek yerine minik değerlendirmelerle ciddiye aldığınızı hissettirmeniz ne güzel.
 Hayal gücünü destekleyip karınca yuvasının üzerine birlikte eğilip onları çizgi film izlercesine seslendirdiğinizde ne kadar mutluydular değil mi… Çamurla oynadıktan sonra bir de çamur savaşı yaptınız ya en güzeli oydu bence… Kirlenmenin özgürlüğünü yaşamak ne güzel…  Bu insana temizliğin gerekli olduğunu da hissettiriyor…

O istediği yırtık pantolonu aldınız değil mi… Sizinki de güzel ama hani arada kendi isteği de olsa… Eyvah büyüyor mu… Büyüyecek tabii
Hay Allah öğüt vermeyecektim yine verdim, yaradılışımızda mı var ne… Pardon Bitireyim…

           Sevgiyle iyiliklerle kalın                                                    R.Sinan Akbaşak