TİYATRO EĞİTİMİ... Vedat SINMAZ

30 Mayıs 2014, 17:16

Tiyatro eğitimi, bir artist mektebi de değildir. İlla bir şöhret çıkacak beklentisi içinde olmamak gerekir. Zaten hiçbir tiyatro hocası bu sözü vermez. Veremez de… Anca, yetenek ve bilgi birikimin yoğrulmasıyla ortaya bir şeyler çıkabilir.

TİYATRO EĞİTİMİ

Tiyatro, yaşamın aynasıdır denir... Her ne kadar orada sergilenen konu bir oyun da olsa, içinde mutlaka gerçek yaşama, insan ilişkilerine dair çıkaracağımız dersler mevcuttur.

Dışarıdan görüldüğü kadar basit değildir. Emek ister, yetenek ister, özveri ister. Tiyatro oyununu asla bir sinema filmiyle kıyaslayamayız. Çünkü ileri al, geri al, şurası olmadı, bir daha çekelim, baştan alalım, ya şuraya da şunu montaj yapalım gibi şansları yoktur oyuncuların. Ne yaşandıysa anlık oldu oldu, olmadı geçmiş olsun. Hataya yer yok bu oyunda. İşte o yüzden yetenek ve özveri ister diyoruz.

Tiyatro eğitiminin artılarını ve eksilerini incelediğimizde, hiçbir olumsuz tarafının olmadığını gözlemleriz. Çünkü tiyatro insan odaklıdır. Hele ki, bu işe çocuk yaşta başlandığını varsayarsak, hepimizin çocuğu zaten pırlanta değerinde. Hangimiz istemeyiz ki çocuklarımız hem okul hayatında, hem iş hayatında, hem sosyal alanda başarılı olsunlar? Zaten hepimizin tek amacı da bu olsa gerek?

Başta da belirttiğim gibi, tiyatro eğitimi, öğrencilerine şöhret olma garantisi vermez. Ama toplum içinde örnek davranış sergileyen bireyler yetişmesine sebep olur. Düşünün, çocuğunuz yüksek eğitimini tamamlamış ve bir kuruma müdür olmuş. Ama iki lafı bir araya getirip, kendini ifade edemiyor ve karşısındaki insanı ikna edemiyor. Gerçekten çok büyük eksiklik, yaşlarda telafisi de çok zor. Belki de imkansız?

İşte bu yüzden tiyatro eğitimi diyoruz. Çünkü genç insanın düzgün Türkçe, düzgün diksiyon, vücut dilini kullanabilme yeteneği, kendini ifade edebilmesi, toplumla ve kendisiyle barışık birey olması nerdeyse şart. Bütün bu meziyetleri okullardan alabilmeleri çok zor gözüküyor.

Öğretim kurumları, kendi branşına göre çok iyi matematik, fizik, doktorluk, mühendislik öğretebilir, şakır şakır da yabancı dil konuşabilir çocuklarımız. Ne yazık ki bütün bunlar yeterli olmuyor. Bir şeylerin eksikliği hep hissedilebiliyor.

Artık iletişim çağındayız. İnsan ilişkileri üst düzeyde ve iletişim araçlarıyla dünya avucumuzun içinde. İş hayatında, aşk hayatında, ticaret hayatında, sosyal yaşamda iletişimin gücünü ve iletişimsizliğin olumsuzluklarını görebiliyoruz.

İnsanlarla iyi iletişim kurabilen bireyler başarılı oluyor. Kuramayanlar derin travmalara sürükleniyor. Başarısız aşklar, başarısız evlilikler, mutsuz aile yaşamı, kişilerin kendi mutsuzluklarını ailelerine yansıtmaları, sevgi eksikliği, bazı bireylerin hem kendilerine hem de topluma yaptığı saygısız davranışlar belki de bu iletişim eksikliğinden meydana geliyor?

Kötü örnekleri çoğaltabiliriz. Kadına şiddet, çocuklara şiddet, kaba kuvvet, küfür, kavga, ahlaksızca davranışlar, vs.vs…

Çocuklarımız, bizden sonra dünyayı teslim edeceğimiz mücevher parçaları. Her biri bizim için çok değerli. Ve bizler iyi ahlaklı, dürüst, özgüven sahibi nesiller yetiştirmek zorundayız. Bu da bizim asli görevimiz. Nasıl, herkes kapısının önünü temiz tutarsa koca şehir temiz kalıyorsa, iyi eğitimli, düzgün çocuklar yetiştirdiğimizde de bütün toplum arzu ettiğimiz seviyeye gelmiş olur.

Ağaç yetiştirmek için bile büyük çaba gerekiyor, sulamak gübrelemek, dibini çapalamak, soğuktan dondan korumak gibi.

Konu insan olunca, bir de çocuk olunca bunun beş katı özen göstermeliyiz ve çocuklarımızı eğitimsiz bırakmamalıyız diye düşünüyorum.

Çocuklarımız, bizim çiçeklerimiz. Onlara özen gösterelim...

Hepinize sevgiler…

Vedat SINMAZ